Denemarken: Funen

Denemarken: Naar Funen - 5 augustus 2011

De luifel was gisteren al ingepakt, dus we zijn snel gereed voor vertrek. Nog even betalen bij de receptie. Hadden we dat maar gisteren gedaan. Het is er ontzettend druk, dus we moeten wachten. En als we dan moeten betalen, blijkt ook hier dat een niet Deens mastercard als een vreemde kaart wordt gezien.....en dus commissie betalen. Een camping werkt natuurlijk met grote bedragen dus dan is een percentage van de totale som een hele slimme zet van de commerciële campingeigenaar! Moeten we nog maar eens aankaarten bij de banken.

We moeten het deze dag doen met wolken en tijdens de rit van 160 km zelfs even een bui. We gaan de mooie brug weer over, lunchen onderweg en komen bijtijds aan bij de door ons bedachte camping in Otterup; aan het strand . Vanwege de slechte weersvooruitzichten hebben we een camping gekozen met wat binnenvertier; in dit geval een zwembad. De camping heeft duidelijk de Vikingen als thema, maar we besluiten dat we gezien de voorspellingen, dit maar voor lief nemen.

We krijgen een rustige plek op deze grote camping. De helft is maar bezet en de mensen worden wat verspreid ingedeeld, dus alle ruimte om ons heen. Nu nog wachten op de regen?

Manneke Pis? - 6 augustus 2011

Als we wakker worden is het heerlijk weer. De wind waait lekker, de zon schijnt en de temperatuur is voor ons ideaal (19/20 graden). Maar we hebben natuurlijk niet voor niets een camping met zwembad geboekt. Dus we gaan toch maar zwemmen.

Het is een klein, maar voldoende groot zwembad. Ook hier zijn de Vikingen weer te zien. Peter en Joyce wagen zich nog even via de glijbaan in het koude buitenbad, maar daar trappen Amy en Ans niet in.

Als de meiden eerder bij de tent zijn dan wij en wij niet binnen 4 meter van de caravan mogen komen, begint bij ons wel weer wat te dagen. Het is namelijk lunchtijd. En ja hoor, de meiden zijn een lekkere lunch aan het voorbereiden met voor-, hoofd- en nagerecht (fruit, brood met knakworst en chocolade met koek).

Met een goed gevulde buik, vertrekken we richting Bogense. Daar is een rozen- en jazzfestival gaande. Dat klinkt gezellig. De rozen zijn op diverse ‘kunstwerken' te vinden; bv een wc pot. En er zijn diverse workshops, maar met name veel kraampjes en mobiele terrasjes. En dan horen we de muziek van het jazz festival......ja, echt.....na de rockband bij de parkeerplaats zien we nu een echte shantyzanger! Moderne jazz? En als we dan voorbij het marktgebeuren zijn, zien we dat wat we al gelezen hadden: Manneke pis in Denemarken; netjes aangekleed.

We lopen verder richting de haven. De wolken komen te voorschijn en voor we bij het einde van de haven zijn, zien we een hele donkergrijze lucht. De meiden gaan even kijken bij een loopplank waar andere kinderen vanaf springen in de zee. Met name de' flexibiliteit' van de plank vinden de meiden leuk.

En dan komt het toetje van de dag: Deense marine-reddingsboot. Het is open dag en we kunnen een kijkje nemen. Altijd leuk! De marinier legt van alles uit en laat ons ook de radar zien: met en zonder filter, oftewel zonder en met alle golven in beeld. Een duidelijk voorbeeld van ‘door de bomen het bos niet meer zien'. We nemen nog een kijkje bij de motoren (Scania!) en komen op het dek bij de takelreddingsbrancard (?). Daar raken we nog even aan de klets en zo horen we dat iedere reddingsbootmedewerker eerst een basis legeropleiding moet doen, voordat ze op deze boot terecht komen. De reddingmedewerkers zijn dus Deense soldaten.

Na dit alles lopen we terug en proberen in een klein half uur onze boodschappen te kopen in een Deenstalige winkel. Dat valt niet mee. En volgens onze taalkundigheid hebben ze hier alleen rijst die 20 min moet koken. Dus eten we.....gepofte aardappel.

Fyns Hoved- 7 augustus 2011

De wind heeft de regen van gisterenavond goed weggewaaid en het zonnetje schijnt weer. We vertrekken naar Fyns Hoved, een natuurgebied op het langgerekte schiereiland Hindsholm in de noordoost hoek van Funen. En dit is weer eens een echte aanrader. We lopen een rondje door het natuurgebied en genieten. Van de wind, de zee, het uitzicht, de koeien, het meer, kortom de natuur. Erg mooi.

Na de wandeltocht gaan we met knorrende magen op zoek naar een lunchplek. Peter ziet ergens in een ooghoek wat tafels en stoelen staan op een grasveld, maar je had er zo voorbij kunnen rijden. Wij gelukkig niet. Achter die hoge heg ligt een verrassend oude, opgeknapt schuur. Het is waarschijnlijk een bijgebouw geweest van de ernaast liggende kerk (zelfde stijl), maar is nu een gezellig restaurant met terras. Geweldige sfeer. Amy benoemt het nog: het is hier rustig, ja niet rustig van weinig mensen, maar rust...je weet wel. Ja Amy, wij begrijpen je helemaal.

Odense - 8 augustus 2011

Ondanks de slechte weersvoorspellingen is het nog steeds mooi weer. Waarschijnlijk het gevolg van de aanhoudende lekkere wind. Voor ons betekent dat een winkeldag in Odense in de zon. Qua winkelstad is Odense veel leuker dan Kopenhagen; tenminste voor ons. In Kopenhagen heb je met name kleding en schoenen. Hier zijn meerdere soorten winkels. En dat nodigt ons toch iets meer uit. En we slagen voor veel dingen; inclusief een nieuwe schooltas voor Joyce.

Het wordt langzaam weer steeds donkerder. En net als we een paraplu hebben gekocht, vallen de eerste druppels. Volgens mij hadden we de paraplu moeten laten liggen! Het is gelukkig gewoon lunchtijd, dus we duiken een Ierse pub in. Het blijkt een ontzettend groot café te zijn, met allemaal gezellige hoekjes. Nadat we een paar keer de serveerster hebben geroepen voor nabestellingen, zien we bij iedere tafel een ‘oberknopje' zitten. Zou die werken? We moeten toch nog betalen, dus als de knop werkt, doen we dat gewoon. Amy drukt. Het duurt even. Amy wil nog een keer drukken, maar weet zich in te houden. En dan komt toch de serveerster. Dat hadden we eerder moeten weten!

Na dit funshoppen, is het tijd voor een supermarkt. Aangezien we niet echt klein geld hebben (alleen 2,60) en het hier betaald parkeren is, besluit Peter bij de auto te blijven. En tijdens het teruglopen (van automaat naar auto) zien we bij de auto naast die van ons een....parkeerwachter. Gelukkig verstaan ze hier geen Nederlands: Ans betaal je even snel! Dus gaan we toch maar met z'n allen boodschappen doen. Als we klaar zijn, lopen we richting kassa en dan komt Amy's (en Joyce') droom uit: caissière spelen. De meiden mogen zelf onze aankopen scannen! De dag kan niet meer stuk.

Campingdagen - 9 en 10 augustus 2011

Campingdag 1: 9 augustus 2011

Gebruikelijke rituelen voor een campingdag: spelen met vriendinnen, spelletjes doen, boeken lezen, kijken bij de konijnen, etc.

Campingdag 2: 10 augustus 2011

Vannacht hebben we veel wakker gelegen door de harde wind. Het ging flink te keer, maar de luifel had geen problemen. Ook overdag blijft het hard waaien.

Aangezien we morgen willen vertrekken, besluiten we om vandaag nog een keer het zwembad in te gaan, daarna vroeg pizza te eten (slaan we de lunch over), zodat we in de vroege avond vast kunnen opruimen en inpakken. Prima plan, toch? Totdat we na de pizza de eerste druppels horen vallen... Het is maar een klein buitje en het waait nog steeds. We ruimen vast wat kleinere spullen op en hopen dat de luifel zo de tijd krijgt om droog te waaien. Voordat het echter zo ver is, gaat het harder regen. Voor het eerst in 8 jaar nat inpakken? Dat gaan we morgen bekijken. We laten de luifel vanavond voor wat het is.

Pechdag - 11 augustus 2011

Het zat er aan te komen. Na veel geluk met weer, campings, activiteiten, temperatuur, eigenlijk alles, is het nu een echte pechdag:

• We pakken nat de luifel en de bijzettent in
• Krijgen ook hier weer een commissie over het totale bedrag aan ons broek; dit keer zelfs 5%!
• Hebben net als op de heenweg flinke file rond Hamburg (1 uur vertraging)
• Sluiten achteraan in een nieuwe file (vrachtauto-ongeluk bij 2 smalle rijbanen vanwege wegwerkzaamheden; hij heeft natuurlijk nog meer pech, maar toch...)
• Willen de file vermijden en rijden even om. Net voordat we de snelweg weer op kunnen weer een ongeluk; stilstaan dus.
• Draaien dan maar de pootjes op een camping die we net gepasseerd zijn. Zitten net en daar komt weer een regenbui aan.
• Worden ondanks de regen ook weer gelijk gestoken door muggen (bosgebied!).
• Halen eten voor op de camping. Zijn de kip nog aan het verdelen en een lokaal jong katje springt tussen ons in op de tafel en heeft gelijk een stuk kip te pakken. Ja, nu klinkt het wel grappig, maar toen nog niet.
• Zitten eindelijk goed geïnstalleerd en gewapend tegen evt. een 2^e aanval van de kat....regen!
• Blijven de rest van de avond maar binnen.

Weer thuis - 12 augustus 2011

Ook in de ochtend is er nog steeds regen. Dus worden dubbele schoenen en sokken gepakt, want het gras is hier erg hoog en dan kunnen we in ieder geval nog droge voeten krijgen als we eenmaal in de auto zitten. Moet wel zeggen dat de camping beschikt over een nieuw en mooi sanitairgebouw en 's ochtends lekkere verse broodjes heeft. Het terrein zelf is echter niet bijzonder; gemaakt voor passanten (1 groot veld) en seizoensplaatsen (paar afgebakende stekken onder de bomen).

Vandaag loopt de reis voorspoedig. Geen file meer en we hoeven zelfs niet meer te tanken. Circa 4 uur later zijn we thuis. En dan hebben we een meevaller: onze hulp is geweest en het ziet er geweldig schoon uit. Dat is nog eens fijn na 2 dagen alleen maar vieze en natte spullen vastpakken. Maar toch zijn we liever op pad. Ik denk dat we maar weer snel de agenda moeten trekken...

Denemarken: Seeland

Pootjes uitdraaien - 30 juli 2011

We vertrekken op ons gemak. Gisteren hebben we nog gewerkt, dus we doen het rustig aan. De meiden kijken tv in de auto en balen dat we soms een stop (moeten) maken. Ook is het raar dat we een keer niet richting het zuiden rijden in de zomervakantie.

Rond 3 uur belanden we in een file rond Hamburg. En om half 5 zijn we op een camping net voorbij Hamburg: Bad Bramsted. Een oudere man kletst er rustig op los, half Duits, half Nederlands. Wij volgen hem op zijn fiets voor naar onze plek; zo'n 20 meter verderop. Hij zet de caravan mee goed; stel je voor dat een vrouw dat zou doen! En blijft maar kletsen. Hij zoekt duidelijk aanspraak. De camping is erg klein, nostalgisch, maar soms gewoon oud.

Als de pootjes zijn uitgedraaid, vergeten we dat we zo'n 6/7 uur in de auto hebben gezeten. We zitten in de zon, drinken wat, maken ons avondeten (soep met focaccia) en lopen ‘s avonds even het dorpje in. Een leuke omgeving, water, bos en oude huizen. Maar het dorp is voor en door ouderen: veel oubollige restaurantjes en cafétjes en veel ouderen zelf. De jongeren lijken te zijn weggetrokken. We eten een ijsje, waarbij we eerst bestellen aan de balie, maar als Peter vast aan een tafel gaat zitten, worden we allemaal naar de tafel geleid. Dan volgt de bestelling opnieuw aan tafel! Aangezien Joyce haar ijs al gemaakt werd, is die nog in een plastic meeneemcoupe. Die van Amy komt in een mooi glas.

Zon, modderpoelen en muggen - 31 juli 2011

We worden wakker met regen. We eten wat in de caravan en maken ons dan langzaam gereed om weer verder te rijden. Al vrij snel houdt de regen op en hoe verder we komen hoe mooier en warmer het wordt. Uiteindelijk zitten we met 26 graden in de auto. En dan te bedenken dat we Amy vanochtend hebben gedwongen in een lange broek. Sorry Amy.

Kopenhagen ligt op het eiland Seeland. Seeland was tot 1998 alleen bereikbaar per vliegtuig of veerboot. Na een bouwperiode van 12 jaar werden in 1998 Seeland en Funen met elkaar verbonden middels de Storebæltbrug. De verbinding bestaat uit 2 bruggen met daartussenin een kunstmatig eiland, Sprogø. De Vestbro (westbrug) is 6,6 km lang en is voor auto- en treinverkeer. De Østbro is 7 km lang en alleen voor auto's; de trein maakt gebruik van een tunnel. De pilaren van de Østbro zijn 254 meter hoog en daarmee het hoogste bouwwerk van Scandinavië. En deze brug gaan wij over.

Rond half 4 zijn we op een camping dichtbij Kopenhagen. Vele veldjes zijn meer modderpoelen dan grasveld, maar we begrijpen dat het veel geregend heeft. We zoeken een beetje fatsoenlijk veld uit ( sommige veldjes zijn ook afgesloten) en installeren onszelf. Amy helpt bij het maken van het avondeten; dat wordt weer mooi geserveerd zoals we dat van haar gewend zijn. We douchen en als we rustig willen gaan zitten, is dat binnen 5 minuten bekeken. We worden helemaal lek geprikt door muggen. We doen lange broeken aan en smeren met antimuggenspul, maar het mag niet baten. We gaan slapen en zien morgen wel verder.

Tivoli en muggenplakkaten - 1 augustus 2011

Ans heeft een dik plakkaat van de muggensteek op haar linkerarm (dat het links is, blijkt later nog van belang) en op haar linkerenkel. Verder nog meerdere bulten, bij iedereen. Maar dat mag de pret niet drukken. Wij gaan naar Kopenhagen!

De trein werkt simpel, net als een metro. Hij gaat richting plaats a of richting plaats b en iedere 10 min vertrekt er een trein. We zijn zo in Kopenhagen. De meiden hebben voor vandaag het Tivolipark uitgekozen. We hadden meer een (stads)park met attracties verwacht. Fout gedacht dus; ja sorry, blijkbaar weet iedereen dat behalve wij. Het is gewoon Efteling met Eftelingprijzen. De meiden krijgen een multiridekaart en voor onszelf kopen we 6 kaarten voor 6 ritten, dachten we. We moeten leren om meer commercieel te denken: natuurlijk heb je voor veel ritten 2 of 3 kaarten nodig. Uiteindelijk zijn we 3 keer mee geweest. Maar de meiden hebben genoten van alle ritten. En tijdens de lunch weten we het weer, oh ja, Denemarken was ‘duur'. Voor 10 euro hebben we alleen een paar snacks à la kip nuggets; geen rijst, geen friet, geen salade. En de extra kosten voor de drinkbekers blijkt een statiegeldsysteem om het park groener te houden. Alleen.... de inname van de bekers werkt niet. Automaat kapot, bekers worden niet teruggenomen. Het valt ons ineens op dat veel mensen met de bekers sjouwen. Goed Nederlands denkwerk: wij denken dat een vuilnisbak met bekersysteem waarbij de bekers in elkaar schuiven, zoals veel kantoren bij ons dat kennen, net zo goed werkt. Nu moeten de automaten worden onderhouden en worden gevuld met munten. Oogt niet praktisch.

Aan het eind van de middag gaan de meiden nog een paar keer in de achtbaan, terwijl wij lekker uitrusten op een centraal podiumplein. Dat wat ons al opviel gedurende de dag, komt hier in grote getalen voor. Mensen ontmoeten hier vaak andere bekenden. Het lijkt wel een soort marktplein/ terras. Iedereen heeft drinken in de hand, gezellig kletsen, genieten van de zon, wachten op een optreden? Maar om hier te komen moet ook entree worden betaald...? Moeten we toch eens navragen bij vrienden met familie of bekenden die hier wonen.

Na de laatste ritjes gaan we nog even Kopenhagen centrum in. We spotten de olifanten van de kunstolifantparade, dit jaar in Kopenhagen, en zien het beeld van Hans Christian Andersen; de sprookjesverteller. De meiden hebben niets met sprookjes en hoeven dan ook niet op de foto. We lopen een winkelstraat in en komen direct de eerste dronken mensen tegen; en niet op de meest smakelijke manieren. De meiden valt het nog allemaal niet zo op, maar de eerste indruk van Kopenhagen voor Ans is niet zo best. We eindigen uiteindelijk op een leuk plein, met leuke muziek en eten wat op een terras. Sushi, hamburger en salade. De muzikanten worden afgewisseld, maar de muzieksoort blijft gelijk. Rustig, beetje Billy Joel soms. Genieten.

Op de terugweg, in de trein, wordt Ans onrustig. De dikke bulten zijn toch lastig (warm en gespannen). Wanneer is het tijd voor lange broeken en smeren? Maar het is al te laat. Vijf minuten nadat we uit de trein zijn gestapt, is Ans al 2 keer gestoken en die ene voelt weer niet goed. We douchen snel, doen de lange broeken gelijk aan, smeren, maar gaan toch gelijk binnen zitten. Ans redelijk gefrustreerd. Gek van de jeuk en het brandende gevoel van de dikke bulten; ja nu nog een erbij op de rechterarm. Tijd om op tijd naar bed te gaan.

Kopenhagen centrum - 2 augustus 2011

Bij de receptie weer een soort 10 ov-rittenkaart gekocht; kaarten waren bijna leeg, maar wij kunnen de laatste stempels gebruiken; komt op de rekening. Dus zelfde tijd, zelfde vervoersmiddel, richting Kopenhagen.

We gaan eerst langs het beeld van De Kleine Zeemeermin (1913). Het beeld werd gemaakt in opdracht van Carl Jacobsen, directeur van de plaatselijke bierbrouwerij en is geïnspireerd op het ballet De Kleine Zeemeermin. Dit is op zijn beurt gebaseerd op het sprookje. Ter plaatse volgen onze eerste psychologische bedenkingen van de mens. We weten de plek van verre al aan te wijzen omdat we vooral fotograferende mensen zien. Er is niet veel aan, maar blijkbaar moet je het gezien hebben in het echt. En eerlijk is eerlijk: wij doen er ook aan mee. Maar we hebben wel eerst een foto gemaakt van de mensenmassa...

We lopen verder en komen uit bij Gefion Sprinvandet (1908), een mooie fontein met leuke details; zo komt er bv water uit de neus van de ossen. Het beeld is van de godin Gefion, een mythisch Scandinavisch figuur. Volgens de legende had de koning van Zweden beloofd dat ze al het land wat ze in 1 nacht kon omploegen mocht houden. Gefion veranderde haar 4 zonen in ossen en zette ze voor een ploeg. Toen de haan kraaide, had ze een behoorlijk stuk van Zweden omgeploegd. Daarna pakte ze het stuk op en gooide het in zee en zo ontstond het eiland Seeland. Het gat dat ze achterliet werd het Vänernmeer (de vorm lijkt sterk op die van Seeland).

Dan op naar het paleis Amalienborg Slot. Het paleis bestaat uit 4 gebouwen rond een achthoekig plein. De gebouwen waren oorspronkelijk bedoeld voor 4 rijke families; later werd 1 van de gebouwen gekocht voor de Koninklijke familie. Sinds 1885 wordt het paleis vooral gebruikt voor koninklijke gasten en ceremoniën. Op het plein zien we meerdere wachten staan. En ondertussen komen de volgende psychologische bedenkingen op; mensen staan soms onbeleefd te schreeuwen tegen de wacht omdat hij naar rechts kijkt ipv in de camera! En aan de rijen wachtende toeristen zien we waar de ‘echte' wisseling van de wacht zal plaatsvinden. De meiden proberen wat naar voren te lopen; ze zijn klein en mogen dan toch nog vooraan staan? Een paar Oekraïners denken daar anders over en de meneer gaat nog eens extra voor/ tegen Amy aan staan. Aangezien Joyce wel lekker op de grond zit ergens anders, sturen we Amy die kant op. Dat is beter. Ondertussen zijn de eerste berenmutsen gearriveerd en na een kort rondje staan ze nu stil tegenover elkaar. Dit blijft zo, naar later blijkt, wel 15/30 minuten. De mensen haken af. Terwijl wij op de stoep en in de schaduw een broodje eten, zien we ineens mensen met fotocamera een andere kant op rennen: nog een wisseling van de wacht; maar ook hier gaat het eigenlijk om niets. Ze lopen een rondje, kletsen wat, doen voor de show een inspectie van een cape. En dat was het. Later maken de berenmutsen een ommekeer en lopen weg. Tja, was dat de moeite waard? Domme mensenmassa's? En wat we echt zullen onthouden van deze plaats is het niet mogen zitten op de stoep!

We gaan verder naar de Frederikskirken. De enorme koepel doet mensen vermoeden dat het ontwerp is gebaseerd op de St.-Pieter-basiliek in Rome (nou moeten we toch echt die reis eens gaan boeken). De kerk is vernoemd naar Frederik V die een nieuw district in Kopenhagen wilde bouwen, Frederiksstaden, met de kerk als middelpunt. Hiermee wilde hij vieren dat zijn familie al 300 jaar over Denemarken regeerde. Toen de bouw in 1749 startte, werd aangenomen dat de kerk opgetrokken zou worden uit geïmporteerd Noors marmer, vandaar de bijnaam Marmorkirken. Het werd echter al spoedig duidelijk dat de kosten van zo'n project ver buiten het staatsbudget zouden vallen en in 1770 werd het werk stilgelegd. Een eeuw later werd de kerk alsnog afgemaakt met uit Denemarken afkomstig marmer. Als wij de kerk hebben gezien, gaan de meiden er eens goed voor zitten. Je ziet ze kijken, denken en praten met elkaar. Dit lijkt bijna iets filosofisch.

We hebben nog een laatste toeristische attractie op de lijst staan: Rundetarn. Ja, goed geraden, dat is een ronde toren, 35 meter hoog en 15 meter in doorsnee. De toren was oorspronkelijk bedoeld als observatorium voor de nabijgelegen universiteit. De toren wordt nog steeds gebruikt door de universiteit en is daarmee de oudste nog werkende sterrenwacht in zijn soort in Europa. De toren is leuk. Via een 209 meter lang, spiraalvormig kasseienpad lopen we 7,5 keer rond de toren. Dit loopt veel makkelijker dan een trap. Men beweert dat tijdens de openingsceremonie in 1642 Christiaan IV, de opdrachtgever, op zijn paard naar boven reed. Later in 1716 schijnt de Russische tsaar Peter de Grote deze stunt te hebben herhaald. Hij werd gevolgd door zijn vrouw, tsarina Catherina II die, volgens de legende, naar boven ging in een koets getrokken door 6 paarden. Het moderne equivalent hiervan is een fietswedstrijd die elk jaar wordt gehouden: degene die het snelst heen en weer naar de top rijdt, zonder af te stappen of te vallen, is de winnaar. Met andere woorden: het wandelen naar boven gaat goed en we proberen ons hier een koets met 6 paarden voor te stellen.... Boven hebben we weer mooi zicht op Kopenhagen. We zien uiteraard Zweden en de Øresundbrug, geopend in 2000, die Denemarken verbindt met Zweden. Het is de op een na langste vaste brug ter wereld; de overspanning bedraagt 16 km. Het bouwwerk bestaat vanaf de Deens kant gezien uit een 430 m lang schiereiland, een tunnel van 3,5 km die 10 meter onder water ligt, een kunstmatig eiland van 4 kilometer lang en een kabelbrug van 7845 m lengte. Op zijn hoogste punt hangt de brug 57 meter boven het water. Ook zien we de windmolenrij bij Amager, de ‘vrijeval-toren' van Tivoli en de toren van de Vor Frelsers Kirke (kerk van onze verlosser). Deze kerk (1752) is te beklimmen via een trap aan de buitenkant! Wie druft?

Dan op weg naar het beloofde ijsje. We doen nog een paar aankopen, waaronder een fietsslot, dan hoeft deze niet meer iedere avond in de caravan te staan. En we zien meerdere leuke en gezellige pleinen en krijgen zo gelukkig weer een ander beeld van Kopenhagen dan gisteren. Gemoedelijker, vriendelijk en veel (goede/mooie) livemuziek. We verbazen ons nog wel over de aanwezigheid van alcohol op straat. En dan maakt het niet uit of je ochtend, middag of avond rondkijkt! Maar toch zoeken al deze mensen gemoedelijk een plek om te hangen en te kletsen. En dat is vaak gewoon de kade of een stoeprand i.p.v. de kunstmatige hangplekken.

We maken tot slot nog een rondvaart door de grachten. We genieten van de zon, het water en de wind door de haren. We zien leuke en historische gebouwen zoals:

• de Vor Frelsers Kirke nog een keer.
• Børsen: de vroegere beurs van Kopenhagen, gebouwd tussen 1590 en 1640; nu KvK. De 54 m hoge toren is omwikkeld door 4 drakenstaarten. Boven op de spits staan 3 kronen: Denemarken, Zweden en Noorwegen.
• Operaen: operagebouw uit 2005, bekleed met Duits kalksteen.
• De Kleine Zeemeermin.
• De typische pakhuizen.

We horen ook nog een opmerkelijk verhaal over een wijk: jullie krijgen de grond gratis als jullie maar beloven hier binnen 10 jaar huizen à la Amsterdam te hebben gebouwd. Later snappen we er niets van als we in Nyhavn op een terras terecht komen. Hier staat toch al iets heel bijzonders en ‘Amsterdams'? Misschien later gebouwd? We weten niet wanneer de andere wijk is gebouwd, maar de 300 meter lange gracht van Nyhavn werd tussen 1671 en 1673 gegraven om volgeladen schepen toegang te verschaffen tot het centrum van Kopenhagen. Vroeger was dit een beruchte wijk maar nu staan daar dus de beroemde gekleurde huizen; aan één kant. Aan de andere kant van de gracht is gewoon een weg. De ‘boulevard' zit vol met terrasjes, kunstenaars en muzikanten. Heel gezellig! We genieten van de avond.

Uitstel van besluit - 3 augustus 2011

Vandaag doen we het rustig aan. We doen wat spelletjes, lezen een boek, Peter gaat ook nog even fietsen (wel een lekke band) en we proberen vast na te denken over onze volgende bestemming. Maar dat wil niet lukken. We hebben gewoon geen zin om hier een besluit over te nemen. Dus proberen we wat anders: strand.

We komen aan bij een parkeerterrein bij een strandrecreatiegebied. Dat ziet er mooi verzorgd uit. Eerst lopen we via een brug over een uitloper van de zee en dan belanden we in een soort parkachtig gebied: gras, speeltoestellen, horecazaak en zongenieters met op de achtergrond de lage duinen en het strand natuurlijk. Wij lopen door naar het strand. Na wat lezen, proberen Joyce en Ans het zwemwater uit. Eerst via een loopplank voorbij de zeeplanten en dan voorzichtig voelen aan het water. Ondanks dat het er koud uitziet, valt dat reuze mee. En dat met af en toe de zon, een lekker windje en een paar goede boeken, bezorgt ons een mooie stranddag.

Als we terugkomen op de camping gaat de bbq aan. Maar ook nu nemen we geen besluit over onze volgende reisbestemming. We maken ons meer druk om de enkel van Ans die, ondanks de medicijnen, eerder dikker dan dunner lijkt te worden. Alle eerste paar stappen na zitten of liggen doen pijn (vocht moet opzij geduwd worden??). Voor de zekerheid maar een ijsblokjeszak in ons kleine vrieskastje gelegd; mogelijk een icepack voor morgen?

Bijkomen en afslanken - 4 augustus 2011

Vanochtend is de enkel van Ans zo mogelijk nog dikker. En er op gaan staan kost veel pijn en tijd. Peter besluit daarop dat we niet vandaag zullen vertrekken. Voet omhoog, icepack erop, bijkomen (meer spellen en meer boeken), gelukkig is het nog steeds mooi weer, en dan toch maar eens echt gaan besluiten waar we morgen naar toe zullen gaan. Het wordt Funen, de tuin van Denemarken vanwege de vele producten die de vruchtbare grond voortbrengt.

Fietsvakantie: Dat gaat naar Den Bosch toe....

Het is zover. Iedereen mag 1 warme en 1 koude kledingset meenemen, toiletspullen, 1 boek (en wat tijdschriften) en telefoon. In de fietstassen gaat de picknick en wat fruit en natuurlijk de fietskaarten. Om half 10 vertrekken wij. Iedereen vol goede moed en met veel zin. Wij zijn zelf een beetje onzeker: zouden de meiden dit echt goed doen?

Via het wijkse pont vertrekken we richting het zuiden. De route in de Betuwe is geweldig mooi. De fietsknooppunten werken geweldig en de routes die je hier fietst zijn echt mooi en rustig. Na een eerste stop voor wat fruit, worden in Zaltbommel de ijscoupes besteld. Daar gaan we niet vol van zitten en we rijden even 100 meter verder richting de Waal om daar te picknicken op het strand. Zo aan het water met niets dat moet, voelt heerlijk ontspannen. Maar we hebben er nog zin in en zetten onze fietsen in beweging richting 's-Hertogenbosch. Om half 3 zijn we daar en om half 4 hebben we een hotelkamer midden in de stad. Met ook nog een geweldig fietspromotiesysteem tegenover het hotel: gratis overdekte en bewaakte fietsenstalling! Laat de auto maar thuis...

Uiteraard wordt er eerst geslapen! En dan richting de Korte Putstraat. Nu is het daar altijd druk, maar er is ook nog een muziekfestival gaande (festival van het levenslied - niet echt onze smaak), dus de restaurantjes zitten helemaal vol. We hebben even het gevoel dat we in plaats van door een straat door een restaurant lopen. Zo dicht zitten de tafels op elkaar en op de straat. We nemen plaats daar waar ruimte is. Dat is niet de beste zet van vandaag. De gerechten zijn prijzig, de menu's zijn niet speciaal voor kinderen en de hoeveelheid is weinig. En als het dan bijzonder zou smaken....maar dat dus ook niet. We lopen via het marktplein, met veel politie (te paard) en troep op de grond, richting de Mac voor een toetje.

We lopen nog een rondje, drinken nog wat op een terrasje, halen herinneringen op (Peter kan dit beter, dan Ans), maar dan is de koek op. Het wordt tijd om te slapen. En dat mag natuurlijk. Na 53 km te hebben gefietst zijn de meiden nog helemaal vrolijk en hebben we totaal geen gezeur van ze gehoord. Sterker nog, we zien en horen alleen maar vrolijke gezichten en trotse verhalen!

De kermis lonkt - 11 juli 2011

We hebben niet allemaal heerlijk geslapen, wat kunnen sommige slaapbanken kraken, maar hebben wel een goed ontbijt achter de kiezen. En om half 10 stappen we op de fiets. Weer vol moed en met goede zin.

We rijden eerst een stuk zo direct mogelijk in de richting van Bergeijk; dat betekent dus een stuk langs de snelweg. Vanaf Boxtel stappen we weer over op fietsknooppunten. Deze routes zijn wel mooi, maar niet zo mooi als die van gisteren. Het is hier drukker en minder uitgestrekt of het voelt zo? De fietsknooppunten-routes gaan steeds meer langs de 'doorgaande wegen', hoe zuidelijker we komen. We genieten echter volop. We maken weer de nodige en leuke stops en lunchen bij de lokale snackbar in Oostelbeers; dan moet je dus naar Middelbeers! Als we bijna onze bestemming hebben bereikt vinden we dat wel weer een ijsje hebben verdiend in Eersel. Na deze smakelijke stop stappen we op de fiets voor het laatste deel van onze route van vandaag. Moe maar helemaal voldaan en tevreden stappen we om half 4 van onze fiets. We hebben vandaag 46 km gefietst en weer hebben de meiden goed doorgefietst en veel lol gemaakt tijdens het fietsen. Er zijn veel spelletjes gedaan onderweg en eigenlijk zijn de ouders wel blij dat we onze bestemming hebben bereikt!

Na het avondeten gaan we naar de kermis. Samen met nicht Lynn zijn de meiden de hele avond aan het rondrennen op de kermis. De ouders zitten ondertussen op het terras! Niet verkeerd op vakantie, toch?

Rustdag - 12 juli 2011

Vandaag hebben we een rustdag. We worden lekker verwend door opa en oma en de kinderen genieten ook nog eens van de kermis. Omdat de weersvoorspellingen niet zo best zijn, besluiten we nu alvast nog een dag langer hier te blijven. Voor donderdag zijn de verwachtingen ook niet zo best, maar beter dan die van morgen. En gelukkig hadden we al bedacht dat we de terugweg een stuk met de trein zouden doen. Wellicht kunnen we de buien een beetje ontlopen?

Fietszeilen met poncho - 14 juli 2011

Dit keer worden de tassen ingepakt in vuilniszakken. De rugzakken krijgen hun eigen beschermhoes en wij zorgen dat de poncho's voor het grijpen liggen. De terugreis kan beginnen.

Omdat de weersverwachtingen echt nog slecht zijn, voor fietsers, besluiten we de trein voor een groter stuk te pakken en dan in 1 keer door te fietsen tot thuis. Halverwege Eindhoven pakken we de poncho uit de fietstas. Achteraf bleek het maar om een paar druppels te gaan en stappen we nog droog in de trein. Van ongeveer 11 uur tot half 1 zitten we in de trein. De meiden warmen zich op een tussenstation op aan warme chocolademelk; de wind maakte ze toch wat koud, en leven daarna heerlijk op. En dan stappen we uit in Houten...

We zien regen en wind! Eerst maar snel ergens een lunch nuttigen. Tijdens de lunch zitten we aan een tafel/bar die tegen het raam staat en kijken we allen recht naar buiten. We laten de lunch nog maar eens extra goed smaken. Een beetje onzeker bereiden we de meiden voor op het laatste deel van onze tocht: 'we worden nat, we krijgen veel wind (hopelijk van achteren) en we zullen het koud gaan krijgen. Maar als we thuis zijn, kun je in een warm bad.' Het blijkt te helpen, want de meiden stappen zingend en swingend op de fiets. En dat houdt ruim een kwartier aan! Daarna hebben we een kwartier alleen maar vrolijke, schreeuwende verhalen; je moet iets om elkaar te verstaan. Dan nog een kwartier fietszeilen met poncho en dan trekt de kou langzaam omhoog. Nu worden de meiden wat stiller. Maar nog steeds geen klagen! De meiden snappen dat we bijna thuis zijn en dat zeuren niet helpt. Ze hebben het koud, maar denken aan een warm bad. SUPERMEIDEN!

Rond half 3 zijn we thuis; 36 km verder; totale fietsvakantie 135 km. De meiden pakken het eerste bad terwijl wij de natte spullen uithangen en opbergen. En als daarna ook wij hebben gedouched, zitten we samen, in pyama, lekker warm op de bank. De ouders denken alvast aan volgend jaar. Dit smaakt naar meer...

Fuerteventura

Nog niet gereed - 24 april 2011

Wat fijn dat Peter ook een wekker heeft gezet. Ans had namelijk wel de tijd (1.30 uur!) ingevoerd, maar vergeten om het alarm aan te zetten. Maar gelukkig worden we toch op tijd wakker. En de meiden hebben er ook zin in; wij zitten nog maar net in de douche of ze worden wakker en gaan zich vanzelf aankleden.

Op weg naar de parkeerplaats van Schiphol; Quickparking. Binnen 3 minuten zouden we bij de vertrekhal zijn, stond op de website. Maar goed dat er mensen achter onze auto parkeren als wij bij Quickparking zijn, want anders hadden we naar een andere vesting moeten rijden. Niet ver (800 meter), maar van de chauffeur horen we dat ze nog meerdere vestigingen hebben, waarbij 1 op 12 kilometer afstand. Knap om dan in 3 minuten bij de vertrekhal te zijn.

Nadat de meiden 's nachts om 4 uur Starbucks tegenkomen is het natuurlijk tijd voor een frappucino. Moet kunnen op dit tijdstip, toch?

Om 5 uur kunnen we boarden en om half 6 vertrekken we. De vlucht gaat voorspoedig en om half 10 landen we, een half uur te vroeg, op Fuerteventura. Onze hostess verwijst ons naar de juiste bus en ook die vertrekt redelijk voorspoedig voor zo'n soort reis. De eerste stop is in Caleta de Fuste. Een op elkaar gepropte wijk met daartussen een op elkaar gepropt appartementencomplex. En dat blijkt niet de enige in deze toeristenplaats. Na nog eens 4 stops zijn wij blij dat we niet in deze plaats ons appartement hebben staan. Een echte drukke toeristenplaats. Wat ons wel een beetje ‘beangstigd' is dat bijna iedereen de bus inmiddels heeft verlaten; alleen wij en nog 1 vrouw zijn over....

We zien een uur lang een echt vulkanisch landschap voorbij komen. Het platte landschap doet ons niet zo veel; veel rotsen. De bergen daarentegen zijn echt bijzonder met dit rotsige karakter. Een maanlandschap dat ons hier en daar doet terugdenken aan Death Valley. Misschien ligt dat meer aan het ongerepte van de natuur? Zo veel mensen wonen er niet in Fuerteventura; het op 1 na grootste eiland van de Canarische Eilanden. En ook de verhouding is bijzonder: 80.000 mensen en 100.000 geiten. Vandaar de geit bij de aankomsthal!

Om half 12 zijn we bij ons appartementencomplex. Een erg mooie ontvangsthal met veel ruimte zowel in breedte als in hoogte. En net onder het dak zit een opening met de buitenlucht waardoor de eventuele warmte weggeblazen kan worden. Op dit eiland staat bijna altijd wind, zo ook vandaag, dus het voelt hier lekker ‘koel'. Ons appartement is nog niet gereed. We vermaken onszelf tot 2 uur door even te picknicken, rond te lopen in de omgeving, winkels te bekijken en over het strand terug te lopen. Aangezien het net iets voor 2 uur is vinden we het nog niet erg vreemd dat ons appartement nog niet gereed is. We gaan even wat drinken bij de poolbar. Deze handeling duurt bijna een half uur! De poolbar werkt niet met geld, dus Ans gaat bij de receptie bonnen halen. Voor 10 euro komt er een dik boekje tevoorschijn met daarin 4 x een briefje dat 1 euro waard is, 4 x 0,50, 10 x 0,20, 10 x 0,10 en 20 x 0,05. Bij de poolbar moet dan een speciale kaart worden gezocht die aangeeft wat het drinken kost; tja, de meeste mensen hebben hier een all-inclusive programma. En je raadt het al: er wordt voor 30 eurocent uitgehaald en de rest van het boekje verdwijnt achter de bar; ook nog eens onbruikbaar voor recycle op deze manier!

Om kwart voor 3 kunnen we nog steeds niet het appartement in. Om de meiden vast te laten zwemmen halen we hun koffers uit de bagageruimte totdat we er achter komen dat 1 van deze koffers met een slotje is dichtgemaakt en de sleutel ligt .......in de auto bij Schiphol. Terwijl de maintenance probeert onze koffer open te maken, beginnen we ons langzamerhand ook (al) te storen aan het all-inclusive programma. Omdat er een mogelijkheid is tot snacks binnen dit programma is er een massale drukte in het restaurant. Je zou maar eens wat missen. Als we om half 4 nog eens bij de receptie informeren zien we alle ouderen (je weet wel: die zomersenioren) languit liggen slapen op de banken. Ondertussen is onze koffer opengemaakt en kunnen de meiden, met zonnebrand op, zwemmen. Uiteindelijk kunnen we om kwart over 4 ons appartement in! Het appartement verdient wat onderhoud, maar ziet er verder schoon en ruim uit. En ondanks dat we een bovenverdieping hebben, is het appartement redelijk koel. Wat een meevaller. En dan lopen we naar ons uitzicht en het balkon. En dan zijn de ergernissen weer weg: we zien de zee van links naar rechts......

We duiken nog even met z'n allen het zwembad in. Omdat de wind flink waait is het best koud, dus we zwemmen niet al te lang. Peter heeft ondertussen diverse informatie opgehaald bij de receptie en vast een tafel gereserveerd voor het avondeten. Vanwege het all-inclusive programma natuurlijk met een ‘tijdpad'; tussen 18.00 en 19.30 uur. Om kwart over 6 willen we nog even betalen bij de receptie voor het diner, als toch blijkt dat het restaurant vol zit. We kunnen nog wel om 20.00 uur aansluiten. We besluiten echter dan toch maar met de taxi op pad te gaan naar een restaurant dat onze receptionist aan beveelt. Voor nog geen 5 euro staan we met z'n vieren op een geweldige leuke plek: allemaal restaurantjes aan smalle steegjes aan de zee. Later blijkt dit het oorspronkelijke Spaanse stadje te zijn, Morro Jable (Jable is een verbastering van sable: zo noemden de veroveraars uit Normandië het witte drijfzand uit zee), waar het toeristische stadje Jandia aan vast is gebouwd. We gaan bij de pizzeria, na kort even buiten te hebben gezeten, toch maar naar binnen. Weer die wind. We genieten van het eten (verse vis en lekkere pizza) en de obers (beetje nonchalant, maar wel vriendelijk). En ook de crème catalan in ijsvorm smaakt goed.

Rond 9 uur zijn we thuis en weten we eigenlijk niet of wij nou eerder of later sliepen dan de meiden!

Waterratten op Fuerteventura - Maandag 25 april 2011; 2^e paasdag

We slapen uit en doen het rustig aan. Om half 11 gaan we op zoek naar eten. De meiden blijven echter in het appartement en vinden het toch wat spannend. We worden gebeld. En blijkbaar willen ze dat later nog een keer, wat niet lukt, met als gevolg een onbruikbare telefoon van Ans (wat is nou die puk-code?).

Maar goed. We eten wat. Smeren ons in, de zon schijnt volop, en vertrekken richting zwembad. We nemen nog eens de toeristen hier waar. Met name Spanjaarden en Duitsers; gezien de leeftijd ook veel overwinteraars? Allemaal met een armband voor het all-inclusive programma. Het zwemmen is nu lekkerder als gisterenmiddag. Op de ligstoelen lezen we lekker een boek (alle vier) en zien we met name de zon achter de wolken. Ondanks dat, voel je bijna de hele tijd dat de zon je opwarmt. En als de zon dan echt schijnt, is het eigenlijk te warm.

Rond 3 uur lunchen we wat. Daarna bezoeken we even de hostess, die ons nog wat van goede informatie voorziet over het eiland en beslissen we samen wat we willen ondernemen tijdens onze vakantie hier. Met de getoonde weersvooruitzichten op Peters tel, proberen we toch maar om morgen nog een auto te huren. Aangezien het nu na 5 uur is, kunnen we pas morgen bellen naar de autohuur. Kijken of dat lukt als we morgenvroeg pas bellen.

We zwemmen nog even in het nu weer koude water (zon is weg en wind is terug) en trekken ons weer terug in het appartement: spelletjes, boeken en honger kweken. Vandaag gaan we te voet op pad naar de restaurants; in Jandia. Erg toeristisch: live muziek en veel souvenirwinkeltjes tussendoor. We belanden weer bij een pizzeria en eten weer vis; en pizza en tomatensoep. Het smaakt goed en de obers doen goed hun best om ons een leuke avond te bezorgen. Bij de rekening krijgen we weer het lokale honingdrankje (rumiel) en de meiden een lolly.

In de avond lezen we nog wat over het eiland, dat we morgen verder gaan verkennen. Fuerteventura is het op 1 na grootste en tevens dunst bevolkte eiland van de 7 Canarische Eilanden. Een kale bergketen doorsnijdt het eiland over een lengte van bijna 100 km (of 140 volgens een ander toeristisch boek). De hoogste berg is Pico de la Zarza in Jandia, 810 meter hoog. 7000 jaar geleden hebben de vulkanen voor het laatst vuur gespuwd. De oudste kaart waarop de Canarische Eilanden voorkomen, verscheen in 1339. Daarop staat ook Laforte Ventura, ‘het sterke avontuur', aangegeven. Het is onbekend hoe het eiland aan deze naam is gekomen. Het eiland werd in 1404 veroverd door Jean de Béthencourt, een Normandische ridder in Spaanse dienst, die kort daarvoor Lanzarote had ingenomen. 300 Canariers overleefden de slachting; te weinig arbeidskrachten om het eiland duurzaam rendabel te maken. Dus ging Béthencourt op mensenroof in Afrika. Het verkopen leverde meer op dan deze mensen in te zetten als arbeidskracht. Meer dan 100 jaar lang was deze slavenhandel de belangrijkste bron van inkomsten voor de graven. Pas toen de Berbers in de tegenaanval gingen, bepleitte de Spaanse koning een verbod op de rooftochten. Vanaf de 16^e eeuw werd in het oosten graan verbouwd op aangeslibd land en was er veehouderij in het westen, destijds nog bebost. Door de geiten en de regenval die de laatste korrels vruchtbare grond mee naar zee nam, is dit gebied kaal geworden. Droogteperioden en daardoor hongersnood aan eind 17^e eeuw dwong veel bewoners te emigreren. Tot midden 20^e eeuw telde het eiland niet meer dan 13.000 inwoners.

In 1964 richtte men zich op het toerisme. Door een worsteling met het vreemdelingenlegioen, afkomstig uit de laatste Afrikaanse kolonie in 1975, in Puerto del Rosario, kwamen er schandalen. Het toerisme is zich toen (rond 1980) gaan voortzetten op veilige afstand in Jandia en Corralejo.

De eerste bewoners van Fuerteventura worden Mohoreros (Majoreros) genoemd. De naam komt van het oude woord mahos, een soort schoen die gemaakt werd van geitenhuid, en die gedragen werd door de originele bewoners.

Pechdag met mooie waterpunten - Dinsdag 26 april 2011

Om 9 uur is Peter naar de supermarkt geweest voor brood en zitten de dames aangekleed aan het ontbijt. De hostess wordt gebeld via de receptie om de autohuur te regelen; ook Peters telefoon blijkt niet te kunnen bellen (foutje in het systeem?). Voordat we worden opgehaald door de autoverhuurder hebben we nog tijd voor een Fokke en Sukke-kwartet, waarbij je om poep met diarree mag vragen.

Om half 11 worden we opgehaald en om kwart voor 11 rijden we al weg bij de verhuurder. We kijken nog wel even allemaal verbaasd naar de hoeveelheid glas waar de auto in geparkeerd staat, maar overtuigen onszelf van de dikte van de banden. Komt goed, toch? Nou nee dus. Als we een half uur later een stop maken voor een uitkijkpunt ziet Ans de lekke band. We reizen eerst 3,5 maand rond de wereld zonder problemen en binnen 3 dagen Fuerteventura hebben we al 2 telefoons waarmee we niet kunnen bellen, een koffer(slot) kapot en nu ook nog een lekke band. Een vriendelijke wielrenner biedt ons hulp aan bij de krik en een andere man vraagt ons of we een reserveband bij ons hebben. Hij heeft dezelfde auto en zou ons anders nog kunnen helpen. Maar dat hebben we gelukkig. En als de krik is uitgelegd en iedereen is vertrokken gaat de auto omhoog. De auto glipt een keer van de krik en de 2^e keer schuift de hele auto gewoon weg. Geen goede, rechte plek dus. De auto wordt iets verplaatst en we doen een nieuwe poging. Nu met de krik andersom, tegen het advies van de wielrenner in. En dat werkt!

Na 15 minuten zijn we weer op pad. De grilligheid en ruigheid van de natuur nemen we goed in ons op. Dit is genieten. We komen rond de middag aan bij Ajuy. In dit vissersdorp landden in 1402 de troepen van Jean de Béthencourt om een begin te maken met de verovering van het eiland. Later werd een kleine haven aangelegd, die de bewoners menigmaal tegen piratenovervallen moesten verdedigen. De haven is er niet meer. Het kleine zwarte strand nog wel; Playa de los Muertos (dodenstrand). Dit heeft te maken met de verraderlijke zeewaartse onderstroom. We wandelen noordwaarts langs de kust waar een wandelpad is aangelegd naar de zwarte grotten. Door de hevige stroming en golven is hier de kust zwaar aangetast, met weer mooie rotsen en grotten als resultaat. Op een deel is de punt van de rots niet zwart maar geel/wit, zoals zandstrand. Zou het hier gaan om versteend duin? We genieten verder van het o zo bekende spektakel van golven op rotskust en spelen daarna nog even op het zwarte strand. Totdat Amy en Ans een hele hoge golf zien aankomen (minstens 2 meter hoog). Amy schrikt zo dat ze huilend bij Peter terecht komt. Door al het nieuws van de laatste tijd over de tsunami bij Japan deed die golf haar daar aan denken. Ook al weet ze dat er dan eerst een aardbeving moet zijn geweest. Het gevoel reageerde eerst.

We rijden verder naar Pajara, wat een beetje Afrikaans zou aandoen. We zien er niet veel van, maar belanden wel bij een gezellig uitziende tapasbar. Op het binnenplein is plaats voor 4 gezelschappen en wij zijn daar 1 van. Het ziet er geweldig uit! Het eten start ook goed (tomatensalade met verse geitenkaas) en stokbrood met aioli. De rest is wel lekker, maar niet geweldig. We genieten evengoed alleen al door de sfeer.

Na een slingerweg door de bergen, welke langzaam aan ook (groen) gras vertonen, komen we aan in Betancuria. Dit zou de mooiste plaats van het eiland zijn. Zijn naam dankt het dorp aan de conquistador Béthencourt, die in 1405 hier de eerste steen voor de eerste hoofdstad van het eiland legde. De streek was vruchtbaar en dankzij de ligging ten opzichte van de kust relatief veilig voor piratenovervallen. In 1834 moet Betancuria de rang van hoofdstad afstaan (nu Puerto del Rosario).

Aangezien de meiden nog een ijsje hebben, wachten we voor de kathedraal totdat deze op zijn. Tja, dan doen wij de deur vast op slot! Geen kathedraal dus. Verder heeft het dorpje niet veel te zien, dus dan maar op pad naar de even buiten het dorp gelegen ruïnes van een klooster. We rijden er voorbij....en rijden door. Die 6 witte muren hebben we waarschijnlijk van hierboven beter kunnen zien dan wanneer we er door heen zouden lopen. Tot zover de mooiste stad van het eiland.

We rijden terug en maken nog een stop bij playa de Sotavento; 25 km lang en tot 500 meter breed goudkleurig strand. Hier vinden jaarlijkse de WK kitesurfen plaats. Het ziet er geweldig uit. En in de 2 uur dat wij daar op het strand zitten zien we vele kitesurfers voorbij komen. Mooi gezicht. De meiden spelen tussendoor nog wat in het water, met weer de stevige, koude wind. Maar ze houden zich groot. We picknicken hier ook en rijden rond half 8, volledig uitgewaaid en gezandstraald richting ons appartement. Een douche voelt zelden zo prettig.

Nederlanders in de duinen - Woensdag 27 april 2011

We staan gelijk op als we wakker worden. Peter doet boodschappen terwijl de meiden zich aankleden en daarna zorgen zij voor de lunch terwijl Peter op weg gaat naar de autohuur om een nieuwe reserveband te halen. Gisteren na de lekke band hebben we ge-smst met de hostess en zij zou hiervoor zorgen. Dus moet Peter eerst 3 klanten laten helpen bij de autohuur voordat hij hoort dat ze hier niets van weten; of toch wel? Nou ja, dan maar een andere auto! Nadat de meiden zijn opgehaald bij het appartement rijden we nog een keer terug naar de autohuur; nu omdat de tank maar halfvol is. We hoeven uiteindelijk ook maar een halve tank in te leveren bij terugkeer.

Goed, op pad dus. Om kwart voor 10 zijn we bij Oasis Park in La Lajita; een dierentuin. We hebben er meer gezien, maar Amy wilde hier graag nog naar toe. Het park is mooi aangelegd, een echte oase. We zien stokstaartjes die favoriet blijven bij ons nadat we ooit een serie hebben gezien bij Animal Planet over deze dieren. We zien kleine babykrokodillen, flamingo's, schildpadden, olifanten, veel dromedarissen (hier kunnen toeristen een ritje op maken!), giraffen, lynxen en meer. We zien ook apen die brood krijgen en een papje uit een plastic waterfles! Tenslotte gaan we ook nog even langs de zeeleeuwenshow die toch weer leuk is om te zien. Een van de zeeleeuwen wandelt zelfs even door het publiek.

Dan gaan we op pad naar het uiterste noorden van het eiland, op weg naar de bekende zandduinen. Net als gisteren valt het ons op hoeveel van de auto's die je hier ziet rijden van een autoverhuurbedrijf zijn. Waarschijnlijk allemaal op weg voor hetzelfde ‘rondje' rond het eiland. Onderweg maken we nog een stop bij een Mac, voor een McFlurry; sorry voor dit ongehoord staaltje Hollands toerisme. We passeren verder niet veel belovende dorpjes: speciaal voor toeristen opgezet of een dorp rondom de haven en het vliegveld. En hier een daar zien we net als gisteren weer wat geiten. Na krap een uur komen we aan bij Parque Natural; een uitgestrekt duingebied. Nu niet net als die van gisteren bekend om de lengte, maar meer om de breedte/diepte van het gebied. Nou zijn wij Hollanders duinen gewend, maar na een paar dagen alleen maar rotsen, bergen en donker/zwart zand zijn we zeer opgetogen over de heldere goudgele kleur van dit gebied. Denk daarbij aan de ene kant donkere bergen en blauwe lucht met mooie wolken en aan de andere kant een heldere lichtblauwe zee die overgaat in donkerdere kleuren en het kleurenpalet is compleet. Geweldig!

De zandduinen zijn vanaf 1982 een beschermd gebied van circa 24 km2 . Het duinzand is niet afkomstig uit de Sahara, blijkbaar een verhaal dat men graag zou vertellen, maar is het gevolg van miljoenen jaren door de zee verkruimelde koraalbanken, mosselen en andere schaaldieren. Alles is tot een fijn poeder gestampt. Als we hier echter over heen lopen voelen we een redelijke harde ondergrond. De voeten vallen niet weg in dit zand zoals bij onze duinen en de woestijn vaak het geval is. Dit is steviger zand. We rollen, rennen en springen in de zandduinen.

Na deze speeltijd verkoelen we ons in de azuurblauwe zee aan de andere kant van de weg (ja dat mag hier in een nationaal park). We genieten 2 uur lang van de zon, zee en met name de golven. Het is niet te warm en niet te koud. Het is heerlijk zwemmen en lezen. Dan is het tijd om Corralejo in te gaan. We zien veel hotels en appartementen , totdat we bij de hoofdwinkelstraat aankomen. Hier zien we ook de daadwerkelijke toeristen en de opties die ze geboden worden. In een deel van de straat staan de attracties gewoon naast elkaar: midgetgolf, animalpark (met piratenboot); trampoline met bungeekoord en een waterpark met grote glijbanen. Daarnaast heel veel toeristenwinkeltjes: souvenirs, kledingzaken, restaurantjes en natuurlijk geldautomaten. We besluiten uit de drukke straat te vertrekken en richting de haven te lopen. We belanden echter nog voor de haven bij een tapasbar voor ons avondeten. Hier bestellen we een tiramisu die waarschijnlijk al een paar dagen staat te wachten op eters; helaas zijn wij dat geworden. De drank is niet meer te proeven, de cacao is een natte laag chocolade geworden en de koek is sompig. Deze wordt dan ook niet helemaal opgegeten; ook al zijn we met z'n 2-en!

Na het eten lopen we nog even door de winkelstraat, kopen een shirt voor Peter en 2 magneten voor de meiden. En dan op weg naar huis. Nog goed 1,5 uur rijden. En een groot deel in het donker. Gelukkig zijn de (doorgaande) wegen redelijk nieuw en goed aangelegd; over het hele eiland. We komen goed aan bij ons appartement en geven de autosleutel bij onze receptie af. Kijk, dat is dan weer handig geregeld hier.

Een paar regendruppels - Donderdag 28 april 2011

Vandaag wordt een stranddag. De lucht ziet er mooi uit. Eerst nog een ‘board' kopen voor de golven. Rond 11 uur liggen we ingesmeerd op het strand. En iedereen heeft lol van het bord en de golven. De zon schijnt heerlijk, de wind waait lekker waardoor het niet te warm voelt en de boeken worden verslonden.

Omdat de zon blijft schijnen, gaan we rond 2 uur uit de zon. We gaan even thuis lunchen. Uiteindelijk gaan we pas rond half 5 weer terug naar het strand. De zon zit achter wat wolken, maar het weer is lekker en we willen nog een keer de golven in. De zee is hier ook zo lekker. Geen kwallen, geen zeeplanten, geen schelpen; gewoon lekker zand aan je voeten en heel af en toe een gladde (lava)steen. Als we na een half uur nog steeds in de golven liggen, voelen we een paar druppels.... We wachten even af, maar de regendruppels worden wat groter en we besluiten toch maar uit het water te komen en naar het appartement te gaan. Dat was het strand voor vandaag.

Terwijl wij vast douchen maakt Joyce het borrelhapje gereed. De 1^e dag hebben we een paar lekkere hapjes gehaald, maar nog geen tijd en zin gehad om deze te nuttigen. Nu dus wel. We hebben chorizo, manchego kaas (andere dan die bij onze tapasbars worden opgediend), chips, gezouten en gefrituurde mais, pistachenoten en chocolade. Ja, we weten wat jullie denken en jullie hebben gelijk. We hebben bijna een volledige maaltijd op na dit.

Om 8 uur besluiten we toch nog op pad te gaan naar de boulevard in Jandia en dan maar een paar kleine hapjes te eten. We zitten bij een andere pizzeria dit keer; maar ook hier zit de kaart vol met alles: vis, vlees, pasta en pizza. Het beestje heeft blijkbaar een naam nodig waar iedereen wat denkt te kunnen vinden. We eten samen een salade, pizza en een tomatensoep en lopen helaas een beetje tussen de regendruppels naar huis.

Vis bij Leo's - Vrijdag 29 april 2011

Als we wakker worden, heeft iedereen weer zin in het strand. Na het ontbijt gaan we dan ook op pad, met de lunch in de tas. Dit wordt (weer) een stranddag. Het is heerlijk weer. De zon schijnt en de golven zijn weer fantastisch. We zwemmen, lezen en graven in het zand. We lunchen en eten een ijsje op het strand. Rond 3 uur komen de wolken voorbij en wordt het wat kouder. Iedereen heeft ook wel genoeg gezwommen.

Na het douchen zijn er nu toch voortaan echt 3 meiden die moeten tutten (ja, de meiden worden groter). Peter waarschuwt vast: als dit echt doorzit, wil ik geen klachten meer horen als ik dan rustig een krantje zit te lezen. En dan wil ik van te voren gewaarschuwd worden!

We besluiten om vandaag weer naar Morro Jable te gaan met de taxi en dan toch restaurant Leo's te proberen; het restaurant dat ons de 1^e avond werd aanbevolen, maar waar we niet belandden. Nu dus wel. Het is een visrestaurant, maar ook hier staat weer alles op de kaart (ook pizza)! De marketingmensen hebben hier nog wat werk te doen. Tijdens het eten zien we een ook leuk restaurant naast Leo's. Hier zit echter bijna niemand. Wij als medelevende mensen vinden dit sneu; wellicht morgen hier terug?

Bij de nota krijgen we weer een drankje waar zelfs Ans, die eigenlijk niet van de sterke drank houdt, naar uit begint te kijken. Peter vindt dat wel leuk. Waarop Amy roept: 'ja, dan wordt het zeker extra gezellig in bed!'. De reactie van Joyce is een spontane en heel directe rilling over het hele lichaam. Ja, de puberteit is echt aangebroken: mijn ouders doen dat niet....

We lopen nog even naar het strand waar een hoge ‘duin', eigenlijk meer een berg, te vinden is. Een vrouw is hier haar conditie aan het trainen door iedere keer de duin op en af te lopen. Wij lopen, nou ja springen, hem af. Maar de meiden lopen hem ook weer op; een paar keer. Helemaal uitgelaten rijden we met de taxi terug naar Jandia. Nog 1 stranddag te gaan.

Hou je staande! - Vrijdag 30 april 2011

De laatste dag had een stranddag moeten zijn. Echter, het is bewolkt en we zien de donkere wolken met regen aankomen. We doen rustig aan en besluiten op de boulevard maar te gaan shoppen voor souvenirs. Uiteindelijk vinden we alleen oorbellen voor alle vrouwen in het gezelschap. We drinken nog even wat bij een café. En net als alle andere dagen op de boulevard staat ook nu, overdag, de tv aan op de sportzender. Bij het ene restaurant-café wat nadrukkelijker dan bij de ander, maar overal ‘aan'.

We kopen nog een lekker appelgebak bij de banketbakker, pakken thuis de laatste restjes eten en zwemspullen mee en gaan naar het strand. Het waait erg hard, we zien kleine zandstormen op het strand, maar willen toch nog even hier zijn. We picknicken net achter de ‘duin' zodat we nog enigszins zandvrij eten en drinken. Daarna proberen we de gigantische golven uit. Door de wind en stroming laten we de meiden niet te ver de zee in gaan; we houden ze bij ons in de buurt. Met beide meiden niet heel moeilijk: Amy loopt tot aan de knie en Joyce is ook voorzichtig en blijft vanzelf bij ons. Als de meiden er genoeg van hebben, gaan zij lezen op het strand. Peter moet ze even settelen vanwege de wind (handdoek vast, stenen erop), maar daarna gaan de ouders nog even los. Naast ons zijn er maar 2 ‘zwemmers' en 2 ‘boardsurfers' in de zee. Ook het strand is rustig. De mensen die er zijn, liggen achter of in de beschutting van de zandschermen van de huurbedden. Als ook wij genoeg met de golven hebben gespeeld en de zee uitlopen, zien we de handdoeken waar de meiden op liggen bijna niet meer door al het zand wat er op ligt. We gaan ook in de beschutting van de zandschermen liggen en genieten zo nog even van de laatste zon, zee, stranddag op Fuerteventura.

In de avond gaan we op tijd met de taxi naar Morro Jable. En ja, we proberen dat laatste restaurant uit waar gisteren bijna niemand zat. Ook nu zit er weer niemand. We nemen plaats, maar de stoelen zijn zo recht, dat we besluiten te gaan verzitten naar een tafel met wat luiere stoelen. Dat zit beter. Het personeel is niet lui en alles wat we willen, wordt in no time gebracht (en afgeruimd). Terwijl wij nog aan het heerlijke brood zitten en ons 1^e drankje nog niet half op hebben is het hoofdgerecht er al! En dat smaakt. Het is voor Peter en Ans de lekkerste vis die we deze week hebben gegeten. Daar kan het dus niet aan liggen. En ook de meiden eten smakelijk. Een dessertkaart is er helaas niet. Ze hebben wel de kant en klare ijsjes waar de meiden een keuze uit maken.

Ondertussen is er weer een beetje regen, waardoor de hoge duin niet wordt aangedaan na het eten. Te nat en straks moeten de spullen in de koffer en dat doen we toch liever droog.

Peter n Ans hebben nog wel zin in een toetje en daarom besluiten we in Jandia nog een restaurant binnen te lopen. Joyce begint zich echt te schamen. Dat doe je toch niet. Je gaat toch niet alleen een toetje eten? Nou, ja, toch wel. En als we het toetje op hebben, zien we een heerlijke tiramisu langskomen. Zullen we nog .... Joyce kruipt bijna onder de tafel van schaamte: dan loop ik het restaurant uit.

De avond eindigt natuurlijk met inpakken.

Wachtende reizigers - Zondag 1 mei 2011

Na een zeer onrustige nacht stappen we om half 6 uit ons bed. De beloofde wake-up call van de receptie komt pas om 6 uur, terwijl we om kwart over 6 weg moeten! Maar goed dat de wekkers van de telefoons het nog wel deden.

We zijn het inpakken en vertrekken nog niet verleerd en zijn op tijd bij de receptie om uit te checken. De bus arriveert ook op tijd (half 7), een paar toeristen natuurlijk niet, en we nemen om kwart voor 7 afscheid van Jandia. Gelukkig hoeven we dit keer niet meer langs andere hotels en zijn we in 1 uur en 15 minuten op het vliegveld. De gebruikelijke procedure volgt, waarna we Peter achterlaten bij een koffietent en de meiden nog even gaan shoppen. Met een paar sieraden komen we terug en op de valreep vindt Ans ook nog onderzetters voor haar collectie. Gereed voor de vlucht.

De geplande boarding time wordt niet gehaald. We wachten. En pas 15 minuten voor vertrektijd kan de groep gaan instappen. Iedereen wordt verzocht om snel plaats te nemen zodat we toch nog op tijd kunnen vertrekken. En dat lukt nog net binnen de ‘slottijd'; kwart over 10. De vlucht gaat goed en we landen zoals gepland om 15.15 uur op Schiphol. En dan begint pas echt het wachten: 45 minuten op de koffers en 20 minuten op onze taxibus van QuickParking (was 3 min. beloofd), terwijl we ook nog eens 10 minuten moesten lopen naar de standplaats. De auto staat al wel gereed en daar zijn we dan ook zo weg. Uiteindelijk zijn we om half 6 weer veilig thuis.

Wereldreis 2009 - 2010

Van 3 november 2009 tot 16 februari 2010 hebben we met het hele gezin een geweldige wereldreis gemaakt. We startten in Indonesie en hebben daar de toeristische plekken gezien van Java en Bali; de borobudur, prembanan, rijstvelden, heetwaterbronnen van Ciater, theeplantages en nog veel meer.

Na 3 weken vlogen we door naar Nieuw-Zeeland. We begonnen op het zuidereiland en hebben prachtige natuur gezien: Mount Cook, albatrossen, pinguins, LakeTekapo, Milfornd Sound, Fox Glacier en Franz Josef, Okarito Lagoon (met zilverreigers), Pancake Rocks, Farewell Spit, Abel Tasmanpark etc. Maar ook steden als Christchurch, Dunedin, Queenstown enWanaka. Maar ook het noordereiland was indrukwekkend met het geothermisch gebied, Mercury Bay, Cathedral cove en de steden Wellington en Auckland.

Na 10 wekenop pad te zijn, hebben we echt even vakantie gehouden op Rarotonga in Cook Islands. Heerlijk ontspannen, veel gezwommen en gesnorkeld en natuurlijk (weer) een kennismaking met de Maori's.

De laatste 4 weken hebben we rondgetrokken in Californie. Via de natuurparken Red Rock Canyon, Deathe Valley en Seqouia naar het noorden. Via San Francisco en de kustlijn weer terug naar Loas Angeles met natuurlijk ook een bezoek aan Disney.

Helaas is onze reiswebsite van deze reis verdwenen van het internet. Maar als iemand interesse heeft in meer verhalen en/of foto(boeken), laat het ons dan weten. We kunnen een link doorsturen.