Nog niet gereed - 24 april 2011

Wat fijn dat Peter ook een wekker heeft gezet. Ans had namelijk wel de tijd (1.30 uur!) ingevoerd, maar vergeten om het alarm aan te zetten. Maar gelukkig worden we toch op tijd wakker. En de meiden hebben er ook zin in; wij zitten nog maar net in de douche of ze worden wakker en gaan zich vanzelf aankleden.

Op weg naar de parkeerplaats van Schiphol; Quickparking. Binnen 3 minuten zouden we bij de vertrekhal zijn, stond op de website. Maar goed dat er mensen achter onze auto parkeren als wij bij Quickparking zijn, want anders hadden we naar een andere vesting moeten rijden. Niet ver (800 meter), maar van de chauffeur horen we dat ze nog meerdere vestigingen hebben, waarbij 1 op 12 kilometer afstand. Knap om dan in 3 minuten bij de vertrekhal te zijn.

Nadat de meiden 's nachts om 4 uur Starbucks tegenkomen is het natuurlijk tijd voor een frappucino. Moet kunnen op dit tijdstip, toch?

Om 5 uur kunnen we boarden en om half 6 vertrekken we. De vlucht gaat voorspoedig en om half 10 landen we, een half uur te vroeg, op Fuerteventura. Onze hostess verwijst ons naar de juiste bus en ook die vertrekt redelijk voorspoedig voor zo'n soort reis. De eerste stop is in Caleta de Fuste. Een op elkaar gepropte wijk met daartussen een op elkaar gepropt appartementencomplex. En dat blijkt niet de enige in deze toeristenplaats. Na nog eens 4 stops zijn wij blij dat we niet in deze plaats ons appartement hebben staan. Een echte drukke toeristenplaats. Wat ons wel een beetje ‘beangstigd' is dat bijna iedereen de bus inmiddels heeft verlaten; alleen wij en nog 1 vrouw zijn over....

We zien een uur lang een echt vulkanisch landschap voorbij komen. Het platte landschap doet ons niet zo veel; veel rotsen. De bergen daarentegen zijn echt bijzonder met dit rotsige karakter. Een maanlandschap dat ons hier en daar doet terugdenken aan Death Valley. Misschien ligt dat meer aan het ongerepte van de natuur? Zo veel mensen wonen er niet in Fuerteventura; het op 1 na grootste eiland van de Canarische Eilanden. En ook de verhouding is bijzonder: 80.000 mensen en 100.000 geiten. Vandaar de geit bij de aankomsthal!

Om half 12 zijn we bij ons appartementencomplex. Een erg mooie ontvangsthal met veel ruimte zowel in breedte als in hoogte. En net onder het dak zit een opening met de buitenlucht waardoor de eventuele warmte weggeblazen kan worden. Op dit eiland staat bijna altijd wind, zo ook vandaag, dus het voelt hier lekker ‘koel'. Ons appartement is nog niet gereed. We vermaken onszelf tot 2 uur door even te picknicken, rond te lopen in de omgeving, winkels te bekijken en over het strand terug te lopen. Aangezien het net iets voor 2 uur is vinden we het nog niet erg vreemd dat ons appartement nog niet gereed is. We gaan even wat drinken bij de poolbar. Deze handeling duurt bijna een half uur! De poolbar werkt niet met geld, dus Ans gaat bij de receptie bonnen halen. Voor 10 euro komt er een dik boekje tevoorschijn met daarin 4 x een briefje dat 1 euro waard is, 4 x 0,50, 10 x 0,20, 10 x 0,10 en 20 x 0,05. Bij de poolbar moet dan een speciale kaart worden gezocht die aangeeft wat het drinken kost; tja, de meeste mensen hebben hier een all-inclusive programma. En je raadt het al: er wordt voor 30 eurocent uitgehaald en de rest van het boekje verdwijnt achter de bar; ook nog eens onbruikbaar voor recycle op deze manier!

Om kwart voor 3 kunnen we nog steeds niet het appartement in. Om de meiden vast te laten zwemmen halen we hun koffers uit de bagageruimte totdat we er achter komen dat 1 van deze koffers met een slotje is dichtgemaakt en de sleutel ligt .......in de auto bij Schiphol. Terwijl de maintenance probeert onze koffer open te maken, beginnen we ons langzamerhand ook (al) te storen aan het all-inclusive programma. Omdat er een mogelijkheid is tot snacks binnen dit programma is er een massale drukte in het restaurant. Je zou maar eens wat missen. Als we om half 4 nog eens bij de receptie informeren zien we alle ouderen (je weet wel: die zomersenioren) languit liggen slapen op de banken. Ondertussen is onze koffer opengemaakt en kunnen de meiden, met zonnebrand op, zwemmen. Uiteindelijk kunnen we om kwart over 4 ons appartement in! Het appartement verdient wat onderhoud, maar ziet er verder schoon en ruim uit. En ondanks dat we een bovenverdieping hebben, is het appartement redelijk koel. Wat een meevaller. En dan lopen we naar ons uitzicht en het balkon. En dan zijn de ergernissen weer weg: we zien de zee van links naar rechts......

We duiken nog even met z'n allen het zwembad in. Omdat de wind flink waait is het best koud, dus we zwemmen niet al te lang. Peter heeft ondertussen diverse informatie opgehaald bij de receptie en vast een tafel gereserveerd voor het avondeten. Vanwege het all-inclusive programma natuurlijk met een ‘tijdpad'; tussen 18.00 en 19.30 uur. Om kwart over 6 willen we nog even betalen bij de receptie voor het diner, als toch blijkt dat het restaurant vol zit. We kunnen nog wel om 20.00 uur aansluiten. We besluiten echter dan toch maar met de taxi op pad te gaan naar een restaurant dat onze receptionist aan beveelt. Voor nog geen 5 euro staan we met z'n vieren op een geweldige leuke plek: allemaal restaurantjes aan smalle steegjes aan de zee. Later blijkt dit het oorspronkelijke Spaanse stadje te zijn, Morro Jable (Jable is een verbastering van sable: zo noemden de veroveraars uit Normandië het witte drijfzand uit zee), waar het toeristische stadje Jandia aan vast is gebouwd. We gaan bij de pizzeria, na kort even buiten te hebben gezeten, toch maar naar binnen. Weer die wind. We genieten van het eten (verse vis en lekkere pizza) en de obers (beetje nonchalant, maar wel vriendelijk). En ook de crème catalan in ijsvorm smaakt goed.

Rond 9 uur zijn we thuis en weten we eigenlijk niet of wij nou eerder of later sliepen dan de meiden!

Waterratten op Fuerteventura - Maandag 25 april 2011; 2^e paasdag

We slapen uit en doen het rustig aan. Om half 11 gaan we op zoek naar eten. De meiden blijven echter in het appartement en vinden het toch wat spannend. We worden gebeld. En blijkbaar willen ze dat later nog een keer, wat niet lukt, met als gevolg een onbruikbare telefoon van Ans (wat is nou die puk-code?).

Maar goed. We eten wat. Smeren ons in, de zon schijnt volop, en vertrekken richting zwembad. We nemen nog eens de toeristen hier waar. Met name Spanjaarden en Duitsers; gezien de leeftijd ook veel overwinteraars? Allemaal met een armband voor het all-inclusive programma. Het zwemmen is nu lekkerder als gisterenmiddag. Op de ligstoelen lezen we lekker een boek (alle vier) en zien we met name de zon achter de wolken. Ondanks dat, voel je bijna de hele tijd dat de zon je opwarmt. En als de zon dan echt schijnt, is het eigenlijk te warm.

Rond 3 uur lunchen we wat. Daarna bezoeken we even de hostess, die ons nog wat van goede informatie voorziet over het eiland en beslissen we samen wat we willen ondernemen tijdens onze vakantie hier. Met de getoonde weersvooruitzichten op Peters tel, proberen we toch maar om morgen nog een auto te huren. Aangezien het nu na 5 uur is, kunnen we pas morgen bellen naar de autohuur. Kijken of dat lukt als we morgenvroeg pas bellen.

We zwemmen nog even in het nu weer koude water (zon is weg en wind is terug) en trekken ons weer terug in het appartement: spelletjes, boeken en honger kweken. Vandaag gaan we te voet op pad naar de restaurants; in Jandia. Erg toeristisch: live muziek en veel souvenirwinkeltjes tussendoor. We belanden weer bij een pizzeria en eten weer vis; en pizza en tomatensoep. Het smaakt goed en de obers doen goed hun best om ons een leuke avond te bezorgen. Bij de rekening krijgen we weer het lokale honingdrankje (rumiel) en de meiden een lolly.

In de avond lezen we nog wat over het eiland, dat we morgen verder gaan verkennen. Fuerteventura is het op 1 na grootste en tevens dunst bevolkte eiland van de 7 Canarische Eilanden. Een kale bergketen doorsnijdt het eiland over een lengte van bijna 100 km (of 140 volgens een ander toeristisch boek). De hoogste berg is Pico de la Zarza in Jandia, 810 meter hoog. 7000 jaar geleden hebben de vulkanen voor het laatst vuur gespuwd. De oudste kaart waarop de Canarische Eilanden voorkomen, verscheen in 1339. Daarop staat ook Laforte Ventura, ‘het sterke avontuur', aangegeven. Het is onbekend hoe het eiland aan deze naam is gekomen. Het eiland werd in 1404 veroverd door Jean de Béthencourt, een Normandische ridder in Spaanse dienst, die kort daarvoor Lanzarote had ingenomen. 300 Canariers overleefden de slachting; te weinig arbeidskrachten om het eiland duurzaam rendabel te maken. Dus ging Béthencourt op mensenroof in Afrika. Het verkopen leverde meer op dan deze mensen in te zetten als arbeidskracht. Meer dan 100 jaar lang was deze slavenhandel de belangrijkste bron van inkomsten voor de graven. Pas toen de Berbers in de tegenaanval gingen, bepleitte de Spaanse koning een verbod op de rooftochten. Vanaf de 16^e eeuw werd in het oosten graan verbouwd op aangeslibd land en was er veehouderij in het westen, destijds nog bebost. Door de geiten en de regenval die de laatste korrels vruchtbare grond mee naar zee nam, is dit gebied kaal geworden. Droogteperioden en daardoor hongersnood aan eind 17^e eeuw dwong veel bewoners te emigreren. Tot midden 20^e eeuw telde het eiland niet meer dan 13.000 inwoners.

In 1964 richtte men zich op het toerisme. Door een worsteling met het vreemdelingenlegioen, afkomstig uit de laatste Afrikaanse kolonie in 1975, in Puerto del Rosario, kwamen er schandalen. Het toerisme is zich toen (rond 1980) gaan voortzetten op veilige afstand in Jandia en Corralejo.

De eerste bewoners van Fuerteventura worden Mohoreros (Majoreros) genoemd. De naam komt van het oude woord mahos, een soort schoen die gemaakt werd van geitenhuid, en die gedragen werd door de originele bewoners.

Pechdag met mooie waterpunten - Dinsdag 26 april 2011

Om 9 uur is Peter naar de supermarkt geweest voor brood en zitten de dames aangekleed aan het ontbijt. De hostess wordt gebeld via de receptie om de autohuur te regelen; ook Peters telefoon blijkt niet te kunnen bellen (foutje in het systeem?). Voordat we worden opgehaald door de autoverhuurder hebben we nog tijd voor een Fokke en Sukke-kwartet, waarbij je om poep met diarree mag vragen.

Om half 11 worden we opgehaald en om kwart voor 11 rijden we al weg bij de verhuurder. We kijken nog wel even allemaal verbaasd naar de hoeveelheid glas waar de auto in geparkeerd staat, maar overtuigen onszelf van de dikte van de banden. Komt goed, toch? Nou nee dus. Als we een half uur later een stop maken voor een uitkijkpunt ziet Ans de lekke band. We reizen eerst 3,5 maand rond de wereld zonder problemen en binnen 3 dagen Fuerteventura hebben we al 2 telefoons waarmee we niet kunnen bellen, een koffer(slot) kapot en nu ook nog een lekke band. Een vriendelijke wielrenner biedt ons hulp aan bij de krik en een andere man vraagt ons of we een reserveband bij ons hebben. Hij heeft dezelfde auto en zou ons anders nog kunnen helpen. Maar dat hebben we gelukkig. En als de krik is uitgelegd en iedereen is vertrokken gaat de auto omhoog. De auto glipt een keer van de krik en de 2^e keer schuift de hele auto gewoon weg. Geen goede, rechte plek dus. De auto wordt iets verplaatst en we doen een nieuwe poging. Nu met de krik andersom, tegen het advies van de wielrenner in. En dat werkt!

Na 15 minuten zijn we weer op pad. De grilligheid en ruigheid van de natuur nemen we goed in ons op. Dit is genieten. We komen rond de middag aan bij Ajuy. In dit vissersdorp landden in 1402 de troepen van Jean de Béthencourt om een begin te maken met de verovering van het eiland. Later werd een kleine haven aangelegd, die de bewoners menigmaal tegen piratenovervallen moesten verdedigen. De haven is er niet meer. Het kleine zwarte strand nog wel; Playa de los Muertos (dodenstrand). Dit heeft te maken met de verraderlijke zeewaartse onderstroom. We wandelen noordwaarts langs de kust waar een wandelpad is aangelegd naar de zwarte grotten. Door de hevige stroming en golven is hier de kust zwaar aangetast, met weer mooie rotsen en grotten als resultaat. Op een deel is de punt van de rots niet zwart maar geel/wit, zoals zandstrand. Zou het hier gaan om versteend duin? We genieten verder van het o zo bekende spektakel van golven op rotskust en spelen daarna nog even op het zwarte strand. Totdat Amy en Ans een hele hoge golf zien aankomen (minstens 2 meter hoog). Amy schrikt zo dat ze huilend bij Peter terecht komt. Door al het nieuws van de laatste tijd over de tsunami bij Japan deed die golf haar daar aan denken. Ook al weet ze dat er dan eerst een aardbeving moet zijn geweest. Het gevoel reageerde eerst.

We rijden verder naar Pajara, wat een beetje Afrikaans zou aandoen. We zien er niet veel van, maar belanden wel bij een gezellig uitziende tapasbar. Op het binnenplein is plaats voor 4 gezelschappen en wij zijn daar 1 van. Het ziet er geweldig uit! Het eten start ook goed (tomatensalade met verse geitenkaas) en stokbrood met aioli. De rest is wel lekker, maar niet geweldig. We genieten evengoed alleen al door de sfeer.

Na een slingerweg door de bergen, welke langzaam aan ook (groen) gras vertonen, komen we aan in Betancuria. Dit zou de mooiste plaats van het eiland zijn. Zijn naam dankt het dorp aan de conquistador Béthencourt, die in 1405 hier de eerste steen voor de eerste hoofdstad van het eiland legde. De streek was vruchtbaar en dankzij de ligging ten opzichte van de kust relatief veilig voor piratenovervallen. In 1834 moet Betancuria de rang van hoofdstad afstaan (nu Puerto del Rosario).

Aangezien de meiden nog een ijsje hebben, wachten we voor de kathedraal totdat deze op zijn. Tja, dan doen wij de deur vast op slot! Geen kathedraal dus. Verder heeft het dorpje niet veel te zien, dus dan maar op pad naar de even buiten het dorp gelegen ruïnes van een klooster. We rijden er voorbij....en rijden door. Die 6 witte muren hebben we waarschijnlijk van hierboven beter kunnen zien dan wanneer we er door heen zouden lopen. Tot zover de mooiste stad van het eiland.

We rijden terug en maken nog een stop bij playa de Sotavento; 25 km lang en tot 500 meter breed goudkleurig strand. Hier vinden jaarlijkse de WK kitesurfen plaats. Het ziet er geweldig uit. En in de 2 uur dat wij daar op het strand zitten zien we vele kitesurfers voorbij komen. Mooi gezicht. De meiden spelen tussendoor nog wat in het water, met weer de stevige, koude wind. Maar ze houden zich groot. We picknicken hier ook en rijden rond half 8, volledig uitgewaaid en gezandstraald richting ons appartement. Een douche voelt zelden zo prettig.

Nederlanders in de duinen - Woensdag 27 april 2011

We staan gelijk op als we wakker worden. Peter doet boodschappen terwijl de meiden zich aankleden en daarna zorgen zij voor de lunch terwijl Peter op weg gaat naar de autohuur om een nieuwe reserveband te halen. Gisteren na de lekke band hebben we ge-smst met de hostess en zij zou hiervoor zorgen. Dus moet Peter eerst 3 klanten laten helpen bij de autohuur voordat hij hoort dat ze hier niets van weten; of toch wel? Nou ja, dan maar een andere auto! Nadat de meiden zijn opgehaald bij het appartement rijden we nog een keer terug naar de autohuur; nu omdat de tank maar halfvol is. We hoeven uiteindelijk ook maar een halve tank in te leveren bij terugkeer.

Goed, op pad dus. Om kwart voor 10 zijn we bij Oasis Park in La Lajita; een dierentuin. We hebben er meer gezien, maar Amy wilde hier graag nog naar toe. Het park is mooi aangelegd, een echte oase. We zien stokstaartjes die favoriet blijven bij ons nadat we ooit een serie hebben gezien bij Animal Planet over deze dieren. We zien kleine babykrokodillen, flamingo's, schildpadden, olifanten, veel dromedarissen (hier kunnen toeristen een ritje op maken!), giraffen, lynxen en meer. We zien ook apen die brood krijgen en een papje uit een plastic waterfles! Tenslotte gaan we ook nog even langs de zeeleeuwenshow die toch weer leuk is om te zien. Een van de zeeleeuwen wandelt zelfs even door het publiek.

Dan gaan we op pad naar het uiterste noorden van het eiland, op weg naar de bekende zandduinen. Net als gisteren valt het ons op hoeveel van de auto's die je hier ziet rijden van een autoverhuurbedrijf zijn. Waarschijnlijk allemaal op weg voor hetzelfde ‘rondje' rond het eiland. Onderweg maken we nog een stop bij een Mac, voor een McFlurry; sorry voor dit ongehoord staaltje Hollands toerisme. We passeren verder niet veel belovende dorpjes: speciaal voor toeristen opgezet of een dorp rondom de haven en het vliegveld. En hier een daar zien we net als gisteren weer wat geiten. Na krap een uur komen we aan bij Parque Natural; een uitgestrekt duingebied. Nu niet net als die van gisteren bekend om de lengte, maar meer om de breedte/diepte van het gebied. Nou zijn wij Hollanders duinen gewend, maar na een paar dagen alleen maar rotsen, bergen en donker/zwart zand zijn we zeer opgetogen over de heldere goudgele kleur van dit gebied. Denk daarbij aan de ene kant donkere bergen en blauwe lucht met mooie wolken en aan de andere kant een heldere lichtblauwe zee die overgaat in donkerdere kleuren en het kleurenpalet is compleet. Geweldig!

De zandduinen zijn vanaf 1982 een beschermd gebied van circa 24 km2 . Het duinzand is niet afkomstig uit de Sahara, blijkbaar een verhaal dat men graag zou vertellen, maar is het gevolg van miljoenen jaren door de zee verkruimelde koraalbanken, mosselen en andere schaaldieren. Alles is tot een fijn poeder gestampt. Als we hier echter over heen lopen voelen we een redelijke harde ondergrond. De voeten vallen niet weg in dit zand zoals bij onze duinen en de woestijn vaak het geval is. Dit is steviger zand. We rollen, rennen en springen in de zandduinen.

Na deze speeltijd verkoelen we ons in de azuurblauwe zee aan de andere kant van de weg (ja dat mag hier in een nationaal park). We genieten 2 uur lang van de zon, zee en met name de golven. Het is niet te warm en niet te koud. Het is heerlijk zwemmen en lezen. Dan is het tijd om Corralejo in te gaan. We zien veel hotels en appartementen , totdat we bij de hoofdwinkelstraat aankomen. Hier zien we ook de daadwerkelijke toeristen en de opties die ze geboden worden. In een deel van de straat staan de attracties gewoon naast elkaar: midgetgolf, animalpark (met piratenboot); trampoline met bungeekoord en een waterpark met grote glijbanen. Daarnaast heel veel toeristenwinkeltjes: souvenirs, kledingzaken, restaurantjes en natuurlijk geldautomaten. We besluiten uit de drukke straat te vertrekken en richting de haven te lopen. We belanden echter nog voor de haven bij een tapasbar voor ons avondeten. Hier bestellen we een tiramisu die waarschijnlijk al een paar dagen staat te wachten op eters; helaas zijn wij dat geworden. De drank is niet meer te proeven, de cacao is een natte laag chocolade geworden en de koek is sompig. Deze wordt dan ook niet helemaal opgegeten; ook al zijn we met z'n 2-en!

Na het eten lopen we nog even door de winkelstraat, kopen een shirt voor Peter en 2 magneten voor de meiden. En dan op weg naar huis. Nog goed 1,5 uur rijden. En een groot deel in het donker. Gelukkig zijn de (doorgaande) wegen redelijk nieuw en goed aangelegd; over het hele eiland. We komen goed aan bij ons appartement en geven de autosleutel bij onze receptie af. Kijk, dat is dan weer handig geregeld hier.

Een paar regendruppels - Donderdag 28 april 2011

Vandaag wordt een stranddag. De lucht ziet er mooi uit. Eerst nog een ‘board' kopen voor de golven. Rond 11 uur liggen we ingesmeerd op het strand. En iedereen heeft lol van het bord en de golven. De zon schijnt heerlijk, de wind waait lekker waardoor het niet te warm voelt en de boeken worden verslonden.

Omdat de zon blijft schijnen, gaan we rond 2 uur uit de zon. We gaan even thuis lunchen. Uiteindelijk gaan we pas rond half 5 weer terug naar het strand. De zon zit achter wat wolken, maar het weer is lekker en we willen nog een keer de golven in. De zee is hier ook zo lekker. Geen kwallen, geen zeeplanten, geen schelpen; gewoon lekker zand aan je voeten en heel af en toe een gladde (lava)steen. Als we na een half uur nog steeds in de golven liggen, voelen we een paar druppels.... We wachten even af, maar de regendruppels worden wat groter en we besluiten toch maar uit het water te komen en naar het appartement te gaan. Dat was het strand voor vandaag.

Terwijl wij vast douchen maakt Joyce het borrelhapje gereed. De 1^e dag hebben we een paar lekkere hapjes gehaald, maar nog geen tijd en zin gehad om deze te nuttigen. Nu dus wel. We hebben chorizo, manchego kaas (andere dan die bij onze tapasbars worden opgediend), chips, gezouten en gefrituurde mais, pistachenoten en chocolade. Ja, we weten wat jullie denken en jullie hebben gelijk. We hebben bijna een volledige maaltijd op na dit.

Om 8 uur besluiten we toch nog op pad te gaan naar de boulevard in Jandia en dan maar een paar kleine hapjes te eten. We zitten bij een andere pizzeria dit keer; maar ook hier zit de kaart vol met alles: vis, vlees, pasta en pizza. Het beestje heeft blijkbaar een naam nodig waar iedereen wat denkt te kunnen vinden. We eten samen een salade, pizza en een tomatensoep en lopen helaas een beetje tussen de regendruppels naar huis.

Vis bij Leo's - Vrijdag 29 april 2011

Als we wakker worden, heeft iedereen weer zin in het strand. Na het ontbijt gaan we dan ook op pad, met de lunch in de tas. Dit wordt (weer) een stranddag. Het is heerlijk weer. De zon schijnt en de golven zijn weer fantastisch. We zwemmen, lezen en graven in het zand. We lunchen en eten een ijsje op het strand. Rond 3 uur komen de wolken voorbij en wordt het wat kouder. Iedereen heeft ook wel genoeg gezwommen.

Na het douchen zijn er nu toch voortaan echt 3 meiden die moeten tutten (ja, de meiden worden groter). Peter waarschuwt vast: als dit echt doorzit, wil ik geen klachten meer horen als ik dan rustig een krantje zit te lezen. En dan wil ik van te voren gewaarschuwd worden!

We besluiten om vandaag weer naar Morro Jable te gaan met de taxi en dan toch restaurant Leo's te proberen; het restaurant dat ons de 1^e avond werd aanbevolen, maar waar we niet belandden. Nu dus wel. Het is een visrestaurant, maar ook hier staat weer alles op de kaart (ook pizza)! De marketingmensen hebben hier nog wat werk te doen. Tijdens het eten zien we een ook leuk restaurant naast Leo's. Hier zit echter bijna niemand. Wij als medelevende mensen vinden dit sneu; wellicht morgen hier terug?

Bij de nota krijgen we weer een drankje waar zelfs Ans, die eigenlijk niet van de sterke drank houdt, naar uit begint te kijken. Peter vindt dat wel leuk. Waarop Amy roept: 'ja, dan wordt het zeker extra gezellig in bed!'. De reactie van Joyce is een spontane en heel directe rilling over het hele lichaam. Ja, de puberteit is echt aangebroken: mijn ouders doen dat niet....

We lopen nog even naar het strand waar een hoge ‘duin', eigenlijk meer een berg, te vinden is. Een vrouw is hier haar conditie aan het trainen door iedere keer de duin op en af te lopen. Wij lopen, nou ja springen, hem af. Maar de meiden lopen hem ook weer op; een paar keer. Helemaal uitgelaten rijden we met de taxi terug naar Jandia. Nog 1 stranddag te gaan.

Hou je staande! - Vrijdag 30 april 2011

De laatste dag had een stranddag moeten zijn. Echter, het is bewolkt en we zien de donkere wolken met regen aankomen. We doen rustig aan en besluiten op de boulevard maar te gaan shoppen voor souvenirs. Uiteindelijk vinden we alleen oorbellen voor alle vrouwen in het gezelschap. We drinken nog even wat bij een café. En net als alle andere dagen op de boulevard staat ook nu, overdag, de tv aan op de sportzender. Bij het ene restaurant-café wat nadrukkelijker dan bij de ander, maar overal ‘aan'.

We kopen nog een lekker appelgebak bij de banketbakker, pakken thuis de laatste restjes eten en zwemspullen mee en gaan naar het strand. Het waait erg hard, we zien kleine zandstormen op het strand, maar willen toch nog even hier zijn. We picknicken net achter de ‘duin' zodat we nog enigszins zandvrij eten en drinken. Daarna proberen we de gigantische golven uit. Door de wind en stroming laten we de meiden niet te ver de zee in gaan; we houden ze bij ons in de buurt. Met beide meiden niet heel moeilijk: Amy loopt tot aan de knie en Joyce is ook voorzichtig en blijft vanzelf bij ons. Als de meiden er genoeg van hebben, gaan zij lezen op het strand. Peter moet ze even settelen vanwege de wind (handdoek vast, stenen erop), maar daarna gaan de ouders nog even los. Naast ons zijn er maar 2 ‘zwemmers' en 2 ‘boardsurfers' in de zee. Ook het strand is rustig. De mensen die er zijn, liggen achter of in de beschutting van de zandschermen van de huurbedden. Als ook wij genoeg met de golven hebben gespeeld en de zee uitlopen, zien we de handdoeken waar de meiden op liggen bijna niet meer door al het zand wat er op ligt. We gaan ook in de beschutting van de zandschermen liggen en genieten zo nog even van de laatste zon, zee, stranddag op Fuerteventura.

In de avond gaan we op tijd met de taxi naar Morro Jable. En ja, we proberen dat laatste restaurant uit waar gisteren bijna niemand zat. Ook nu zit er weer niemand. We nemen plaats, maar de stoelen zijn zo recht, dat we besluiten te gaan verzitten naar een tafel met wat luiere stoelen. Dat zit beter. Het personeel is niet lui en alles wat we willen, wordt in no time gebracht (en afgeruimd). Terwijl wij nog aan het heerlijke brood zitten en ons 1^e drankje nog niet half op hebben is het hoofdgerecht er al! En dat smaakt. Het is voor Peter en Ans de lekkerste vis die we deze week hebben gegeten. Daar kan het dus niet aan liggen. En ook de meiden eten smakelijk. Een dessertkaart is er helaas niet. Ze hebben wel de kant en klare ijsjes waar de meiden een keuze uit maken.

Ondertussen is er weer een beetje regen, waardoor de hoge duin niet wordt aangedaan na het eten. Te nat en straks moeten de spullen in de koffer en dat doen we toch liever droog.

Peter n Ans hebben nog wel zin in een toetje en daarom besluiten we in Jandia nog een restaurant binnen te lopen. Joyce begint zich echt te schamen. Dat doe je toch niet. Je gaat toch niet alleen een toetje eten? Nou, ja, toch wel. En als we het toetje op hebben, zien we een heerlijke tiramisu langskomen. Zullen we nog .... Joyce kruipt bijna onder de tafel van schaamte: dan loop ik het restaurant uit.

De avond eindigt natuurlijk met inpakken.

Wachtende reizigers - Zondag 1 mei 2011

Na een zeer onrustige nacht stappen we om half 6 uit ons bed. De beloofde wake-up call van de receptie komt pas om 6 uur, terwijl we om kwart over 6 weg moeten! Maar goed dat de wekkers van de telefoons het nog wel deden.

We zijn het inpakken en vertrekken nog niet verleerd en zijn op tijd bij de receptie om uit te checken. De bus arriveert ook op tijd (half 7), een paar toeristen natuurlijk niet, en we nemen om kwart voor 7 afscheid van Jandia. Gelukkig hoeven we dit keer niet meer langs andere hotels en zijn we in 1 uur en 15 minuten op het vliegveld. De gebruikelijke procedure volgt, waarna we Peter achterlaten bij een koffietent en de meiden nog even gaan shoppen. Met een paar sieraden komen we terug en op de valreep vindt Ans ook nog onderzetters voor haar collectie. Gereed voor de vlucht.

De geplande boarding time wordt niet gehaald. We wachten. En pas 15 minuten voor vertrektijd kan de groep gaan instappen. Iedereen wordt verzocht om snel plaats te nemen zodat we toch nog op tijd kunnen vertrekken. En dat lukt nog net binnen de ‘slottijd'; kwart over 10. De vlucht gaat goed en we landen zoals gepland om 15.15 uur op Schiphol. En dan begint pas echt het wachten: 45 minuten op de koffers en 20 minuten op onze taxibus van QuickParking (was 3 min. beloofd), terwijl we ook nog eens 10 minuten moesten lopen naar de standplaats. De auto staat al wel gereed en daar zijn we dan ook zo weg. Uiteindelijk zijn we om half 6 weer veilig thuis.